Son 30 gün...

Bugün 35. haftayı tamamladık, 36 dan gün almaya başladık. 

Günler geçtikçe artık oturup kalkmak daha zor. Özellikle akşamları braxton hicks kasılmalarım oluyor. Geceleri uyumak desen bazen çok kolay bazense çooook zor. Ama en zoru sabahları uyanmak. Cücü gittikten sonra bir uyuyorum öğlen kendimi zorla yataktan kaldırmazsan akşama kadar yatacağım. Geceleri uyuyamamakta sanırım günlerin hızla geçiyor olması da etkili :) Her geçen gün heyecanımız biraz daha artıyor.  Akşam üstü doktorda randevumuz vardı. Babaannemiz de geldi hep beraber doktora gittik. Minik adam 2901 gr olmuş. Artık  her hafta doktora gidip Can'ı göreceğiz. :) Bir daha ki ziyaretimiz haftaya Cumartesi.

Geçen haftaki ziyaretimizde oğluşum yanlamış yatıyordu. Keyfi pek yerindeydi. Bu hafta gittiğimizde kafası sol kaburgamın altındaydı. Zaten gitmeden önce yaptıklarından ve nefesimi kesmesinden yan yatmadığı belliydi.  Plasentanın önde olması  -ki zaten bunu bir kaç haftadır biliyorduk- dışında her şey yolundaymış.  Plasentanın önde olması dolayısıyla kendimizi sezaryene hazırlamaya başladık, zira başka şansımız yok. Kilosu boyu iyi, hareketleri normal, suyu yeterince var, hop hop hopluyor içimde. Şimdilik doğum için Şubatın ilk haftasını öngörüyor doktorumuz tabi Can'ın canı tez çıkmaz erken gelmeye kalkmazsa. Şubatın ilk haftasına 1 ay kaldı böyle söyleyince daha vakit varmış gibi geliyor ama son 30 gün deyince insanın hem gözü korkuyor hem heyecanı katlanıyor.